Στροφυλιά: Η φύση να επουλώσει μόνη της τις πληγές της

Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΥΡΚΑΓΙΑ ΣΤΟ ΚΟΥΝΟΥΠΕΛΙ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΠΑΡΚΟΥ ΤΗΣ ΣΤΡΟΦΥΛΛΙΑΣ

Η φύση να επουλώσει μόνη της τις πληγές της – Επιμήκυνση της αντιπυρικής περιόδου

   Θλίψη και προβληματισμό προκαλεί η σοβαρή (αλλά όχι ολική) καταστροφή από την πυρκαγιά στο δάσος του Εθνικού Πάρκου Κοτυχίου – Στροφυλιάς. Προβληματισμό, διότι είναι η τρίτη φορά στα τελευταία δεκαπέντε χρόνια και η δεύτερη μετά το 2015 που εκδηλώνεται πυρκαγιά στην συγκεκριμένη περιοχή, η οποία πρόκειται ακριβώς για το τμήμα του δάσους που δέχεται έντονες πιέσεις από την ανθρώπινη δραστηριότητα. Αυτό καταρρίπτει και τον ισχυρισμό των καταπατητών ότι δήθεν «προστατεύουν» το δάσος, αφού όλες οι πυρκαγιές ξεκινούν σε αυτό, το Νότιο τμήμα του δάσους, κοντά στις καλλιέργειες, τους δρόμους και τις εκχερσωμένες περιοχές.
    Θα πρέπει επιτέλους να τονισθεί η παράμετρος της κλιματικής αλλαγής καθώς στην περιοχή επικρατεί ασυνήθιστη για την εποχή ξηρασία, η οποία επαναφέρει  στην επικαιρότητα την πάγια θέση της παράταξης μας για επιμήκυνση της αντιπυρικής περιόδου. Αυτονόητο είναι ότι η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας οφείλει να δείξει ότι συμμετέχει έμπρακτα στην προσπάθεια για αντιμετώπιση και προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή και όχι να λέει ότι το σκέφτεται ενώ στην πράξη επενδύει σε εξορύξεις και άλλα καταστροφικά για το περιβάλλον εργα.
   Κατά την διάρκεια της επίσκεψής τους στον τόπο της καταστροφής, ο Περιφερειακός σύμβουλος Βασίλης Κουμπούρας και ο υποψήφιος Περιφερειάρχης με την Οικολογική Δυτική Ελλάδα Κώστας Παπακωνσταντίνου δήλωσαν : «Σημαντική πλέον είναι η επόμενη μέρα της καταστροφής. Θα πρέπει με κάθε τρόπο να αποφευχθεί η με μηχανικά μέσα παρέμβαση στην περιοχή, η οποία, όπως μας έχει διδάξει το παρελθόν θα έχει εξίσου καταστροφικά  με την πυρκαγιά  αποτελέσματα. Ας αφήσουμε τη φύση να επουλώσει μόνη της τις πληγές της όπως αυτή γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα και ας κάνουμε την προστασία της υπόθεση όλων μας».
Τέλος, ας σημειωθεί ότι ευτυχώς η πυρκαγιά περιορίστηκε σε ένα
τμήμα του δάσους κυρίως με Χαλέπια Πεύκα. Το μεγαλύτερο μέρος του δάσους – και ιδίως το μεγαλύτερο τμήμα με τις Κουκουναριές – παρέμεινε άθικτο.