Διαχείριση αμιάντου: όταν συνεχώς αναβάλλουμε τις λύσεις, τα προβλήματα μας πέφτουν στο κεφάλι!

Οικολογική Δυτική Ελλάδα  

Πάτρα 8 Ιουλίου  2017

Δελτίο τύπου

Διαχείριση αμιάντου: όταν συνεχώς αναβάλλουμε τις λύσεις, τα προβλήματα μας πέφτουν στο κεφάλι!

Ο πάταγος που προκάλεσε, κυριολεκτικά και μεταφορικά, η κατάρρευση της στέγης από φύλλα αμιαντοτσιμέντου, του ετοιμόρροπου  κτιρίου στο Βόρειο λιμάνι της Πάτρας, που μάλιστα οδήγησε στην απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής, οφείλει να μας αφυπνίσει όσον αφορά το πρόβλημα της διαχείρισης του αμιάντου συνολικά.

Αυτό που κατέδειξε η τραγική αυτή εξέλιξη, και το οποίο η «Οικολογική Δυτική Ελλάδα»  προσπαθεί  απεγνωσμένα χρόνια τώρα, να προβάλλει στον δημόσιο διάλογο, είναι ότι η «τακτική της γάτας που καλύπτει τα κόπρανά της», το κουκούλωμα δηλαδή, οι αναβολές και οι αυταπάτες για μεταφορά «αλλού» των σοβαρών προβλημάτων δημόσιας υγείας και περιβάλλοντος, οδηγούν σε διαιώνιση, επιδείνωσή τους ή ακόμη και λυπηρά συμβάντα, όπως το πρόσφατο.

Αυτού του είδους τα προβλήματα, με τη διαχείριση του αμιάντου να είναι ανάμεσα στα κυριότερα, επιλύονται υπέρ του δημόσιου συμφέροντος μόνο με ενεργητική εμπροσθοβαρή στάση, όχι με συνεχείς αναβολές για αποτροπή υποθετικών προβλημάτων που μετατρέπουν τα πραγματικά σε «σκελετούς στο ντουλάπι».

Είναι σαφές ότι σοβαρή όψη του θέματος του αμιάντου δεν είναι μόνο τα παλαιά, με στέγες ή άλλα δομικά στοιχεία από αμιαντοτσιμέντο, κτίρια στο παλαιό λιμάνι ή αλλού στην Πάτρα και άλλες πόλεις. Υπάρχει το άλυτο πρόβλημα των 135 στρεμμάτων με διάσπαρτα αμιαντούχα απόβλητα του χώρου της ΑΜΙΑΝΤΙΤ, υπάρχει επίσης το πρόβλημα της διάθεσης στεγών ή άλλων αμιαντούχων στοιχείων που αποξηλώνονται από δημόσια και ιδιωτικά κτίρια.

Τι πρέπει να κάνουμε σήμερα αν θέλουμε να διδαχτούμε από την τραγική ιστορία του κτιρίου που κατέπεσε, μετά από ένα, πολλαπλών ευθυνών, κρεσέντο ανεύθυνων αναβολών;

Πρώτον, να διαχειριστούμε με προσοχή τα υλικά της κατάρρευσης, ώστε κανείς να μην εκτεθεί σε κίνδυνο να εισπνεύσει ίνες αμιάντου.

Δεύτερον, να συζητήσουμε σοβαρά το θέμα της ασφαλούς αποθήκευσης και τελικής υγειονομικής ταφής των ποσοτήτων αποβλήτων αμιάντου που συνεχώς προκύπτουν από δημόσια και ιδιωτικά κτίρια. Εδώ η ευθύνη της κυβέρνησης να ενεργοποιηθούν οι ορισμένοι στον εθνικό σχεδιασμό 4 χώροι διάθεσης αμιαντούχων (δύο στη Δυτ. Μακεδονία και από ένας σε Αρκαδία και Βοιωτία) είναι σαφής και η ανάγκη να ενεργήσει άμεση.

Τρίτον, να προχωρήσουμε ένα ακόμη βήμα στο μέγα θέμα της ΑΜΙΑΝΤΙΤ. Αυτό σημαίνει ότι τα θετικά, πλην όμως μερικού χαρακτήρα, μέτρα που αποφασίστηκαν στην υπό τον υπουργό κ. Σωτ. Φάμελλο σύσκεψη για το θέμα, των αρχών Ιουλίου (φύλαξη και πάλι του χώρου, διαχωρισμός και συσκευασία των περισσότερο αμιαντούχων αποβλήτων του χώρου, κατηγοριοποίηση σε επικίνδυνα και μη, αξιολόγηση κινδύνων), πρέπει να εφαρμοστούν άμεσα και να ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΟΥΝ με μια γενναία όσο και ρεαλιστική απόφαση για την επιτόπια ταφή, σε χώρο ειδικού σκοπού εντός του οικοπέδου, των μικρής επικινδυνότητας αποβλήτων, ήτοι των μολυσμένων χωμάτων, που είναι και το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό.  Επιμένουμε, ότι και των άλλων η επιτόπια ταφή με τους κανόνες της επιστήμης, είναι η πλέον εφικτή και συμφέρουσα και για τα εμπλεκόμενα ιδιωτικά αλλά, προπαντός, για το δημόσιο συμφέρον λύση.

 Να τολμήσουμε και να τολμήσουμε άμεσα, όπως και πάλι έχουμε ζητήσει (http://ecowesthellas.blogspot.gr/2017/06/blog-post.html), με βάση την αρχή «να διαχειριστούμε τα δικά μας απόβλητα, στον τόπο μας και μόνον αυτά».

Η προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας επιβάλλουν να ενεργούμε με πρόβλεψη και θάρρος, όχι να μαζεύουμε τα σπασμένα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, όταν τα άλυτα προβλήματα μας πέφτουν στο κεφάλι.

Γιώργος Κανέλλης, περιφερειακός σύμβουλος Δ. Ελλάδας, επικεφαλής της Οικολογικής Δυτικής Ελλάδας