Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Τα φετρτά των ποταμών χτίζουν τις ακτές


Οικολογική Δυτική Ελλάδα
Πάτρα 28-3-2012

Ακτές Αιγιάλειας: δεν φταίει ο κακός (μας) ο καιρός
Τα «αδρανή υλικά» των ποταμών πρέπει να φτάνουν στον προορισμό τους, στις ακτές - και όχι σε μάντρες οικοδομικών υλικών.



Για τις καταστροφές στις εκτεθειμένες στο Νοτιοανατολικό άνεμο παραλίες της Αιγιάλειας δεν φταίει η κακοκαιρία. «Κακοκαιρίες» πάντα υπήρχαν - αν και οι νοτιάδες θα γίνουν περισσότεροι στο μέλλον.

Αιτία είναι αποκλειστικά η διάβρωση των ακτών της Αιγιάλειας – ο υπ’ αριθμόν Ένα κίνδυνος για την ευημερία ολόκληρου του Δήμου και με αθροιστικό κόστος δισεκατομμυρίων ευρώ για τις επόμενες δεκαετίες.

Βασική αιτία για τη διάβρωση είναι η απόληψη «αδρανών» υλικών και άλλες παρεμβάσεις στα ποτάμια, που στερούν από τις ακτές το δομικό τους υλικό. Χωρίς αυτό το υλικό, η δράση των κυμάτων διαβρώνει  τις ακτές.

Χωρίς αυτό το υλικό δεν υπάρχει ελπίδα. Η κατάσταση είναι απελπιστική και σε μαρικά χρόνια, στο μεγαλύτερο τμήμα από Αιγείρα μέχρι Λαμπίρι η παραλία θα έχει χαθεί.

Εκτός από το να περιμένουμε τη μελέτη της Περιφέρειας για την αντιμετώπιση της διάβρωσης και εκτός από άλλες μακροπρόθεσμες δράσεις, πρέπει οπωσδήποτε να ανακτήσουμε το υλικό που χτίζει τις ακτές. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσει κάθε απόληψη «αδρανών» από τα ποτάμια. Θυμίζουμε ότι αυτή συνεχίζεται τουλάχιστον σε Κράθη, Σελινούντα και Μεγανείτη.

Επιπλέον, στις όχθες των ποταμών υπάρχουν πολύ μεγάλες ποσότητες «αδρανών» που έχουν αποθηκευτεί για να πωληθούν. Μια παρόχθια βόλτα σε Κράθη, Κερυνίτη, Σελινούντα, Μεγανείτη, Φοίνικα δείχνει τον παραλογισμό: χιλιάδες τόνοι υλικού που έχει κλαπεί από τα ποτάμια αναμένει σωρευμένο για πώληση, τη στιγμή που στις ακτές ζούμε μια τραγωδία.

Σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, δεν πρέπει αυτό το υλικό να χρησιμοποιηθεί εκεί που χρειάζεται και είναι ο φυσικός προορισμός του;


 Κώστας Παπακωνσταντίνου, Περιφερειακός Σύμβουλος, Γραμματέας Περιφερειακού Συμβουλίου

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

100 χρόνια από την δημιουργία της Λίμνης Τσιβλού!


Οικολογική Δυτική Ελλάδα
Πάτρα 22 Μαρτίου 2013

100 χρόνια λίμνη Τσιβλού: τσιμέντο αντί για προστασία



Στις 24 Μαρτίου συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη μέρα της μεγάλης κατολίσθησης που δημιούργησε τη λίμνη Τσιβλού στην ορεινή Αιγιάλεια. Σήμερα, η μοναδικής ομορφιάς αυτή λίμνη απειλείται από έργα «ανάδειξης» …

Το μεσημέρι της Κυριακής (όπως και φέτος) 24 Μαρτίου 1913, ένα ολόκληρο βουνό στην ανατολική πλευρά του ποταμού Κράθη «κατέρρευσε» και έφραξε εντελώς τον ποταμό επί εννέα μήνες. Ένα χωριό, η Συλίβαινα, εξαφανίστηκε και δύο νέες λίμνες δημιουργήθηκαν. Τον  Ιανουάριο του 1914, η μία λίμνη άδειασε μέσα σε λίγα λεπτά όταν ο τεράστιος όγκος των νερών άνοιξε δίοδο και τα νερά του Κράθη κατέκλυσαν την πεδινή περιοχή της Ακράτας και γέμισαν τον Κορινθιακό λάσπη και ξυλεία. Από αυτή τη συναρπαστική ιστορία απέμεινε η μικρή λίμνη του Τσιβλού, η οποία με τα χρόνια εξελίχθηκε σε ένα τοπίο μεγάλης φυσικής ομορφιάς, με χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο, μέσα στο Εθνικό Πάρκο Χελμού - Βουραϊκού[1].

Το ασυνήθιστο για ελληνικά δεδομένα τοπίο ορεινής λίμνης τριγυρισμένης από δάση με έλατα και πεύκα, άντεξε μια σειρά από ανθρώπινες παρεμβάσεις. Μέχρι που, σήμερα, ενεργοποιείται ένα παλαιότερο έργο της Νομαρχίας που προβλέπει πολύ τσιμέντο, πέτρα και άλλες κατασκευές που θα αλλοιώσουν για πάντα το τοπίο και το οικοσύστημα.

Ένα δίκτυο από μονοπάτια, χημικές τουαλέτες, αναψυκτήριο σχεδιάζεται να περιζώσει τη λίμνη. Επισήμως, το έργο μιλά για «αξιοποίηση» με «παραδοσιακές» πέτρινες κατασκευές. Η ουσία όμως είναι ότι πρόκειται για παρέμβαση εντελώς αταίριαστη με τη φυσιογνωμία της λίμνης. Ένα τείχος από τσιμεντένιες βάσεις και πέτρες θα αλλοιώσει εντελώς το περιβάλλον.

Η λίμνη του Τσιβλού χρειαζόταν μόνο μερικές χιλιάδες ευρώ για να βελτιωθούν τα ξύλινα παγκάκια και τραπέζια που χρησιμοποιούν οι επισκέπτες γύρω της. Δυστυχώς, αυτά τα απλά έργα δεν συγκινούν εκείνους που επιθυμούν απορροφήσεις κοινοτικών κονδυλίων, οι οποίοι παρακάμπτουν ακόμη και την άρνηση του Φορέα Διαχείρισης του Εθνικού Πάρκου.

Ελπίσουμε ότι τελικά οι αντιδράσεις των φορέων θα εισακουστούν, το έργο δεν θα προχωρήσει και τα εκατοστά γενέθλια της λίμνης δεν θα είναι τα τελευταία της με φυσική ομορφιά.

Κώστας Παπακωνσταντίνου, Περιφερειακός Σύμβουλος



[1] Λεπτομέρειες για την καταστροφή της Συλίβαινας και τη δημιουργία του Τσιβλού βρίσκονται στην ειδική έκδοση του ΚΠΕ Ακράτας «Ο Υγροβιότοπος της λίμνης Τσιβλού» (κεφ. 3 και παράτημα ΙΙ):


100 χρόνια από την δημιουργία της Λίμνης Τσιβλού!






Οικολογική Δυτική Ελλάδα
Πάτρα 22 Μαρτίου 2013

100 χρόνια λίμνη Τσιβλού: τσιμέντο αντί για προστασία


Στις 24 Μαρτίου συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη μέρα της μεγάλης κατολίσθησης που δημιούργησε τη λίμνη Τσιβλού στην ορεινή Αιγιάλεια. Σήμερα, η μοναδικής ομορφιάς αυτή λίμνη απειλείται από έργα «ανάδειξης» …

Το μεσημέρι της Κυριακής (όπως και φέτος) 24 Μαρτίου 1913, ένα ολόκληρο βουνό στην ανατολική πλευρά του ποταμού Κράθη «κατέρρευσε» και έφραξε εντελώς τον ποταμό επί εννέα μήνες. Ένα χωριό, η Συλίβαινα, εξαφανίστηκε και δύο νέες λίμνες δημιουργήθηκαν. Τον  Ιανουάριο του 1914, η μία λίμνη άδειασε μέσα σε λίγα λεπτά όταν ο τεράστιος όγκος των νερών άνοιξε δίοδο και τα νερά του Κράθη κατέκλυσαν την πεδινή περιοχή της Ακράτας και γέμισαν τον Κορινθιακό λάσπη και ξυλεία. Από αυτή τη συναρπαστική ιστορία απέμεινε η μικρή λίμνη του Τσιβλού, η οποία με τα χρόνια εξελίχθηκε σε ένα τοπίο μεγάλης φυσικής ομορφιάς, με χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο, μέσα στο Εθνικό Πάρκο Χελμού - Βουραϊκού[1].

Το ασυνήθιστο για ελληνικά δεδομένα τοπίο ορεινής λίμνης τριγυρισμένης από δάση με έλατα και πεύκα, άντεξε μια σειρά από ανθρώπινες παρεμβάσεις. Μέχρι που, σήμερα, ενεργοποιείται ένα παλαιότερο έργο της Νομαρχίας που προβλέπει πολύ τσιμέντο, πέτρα και άλλες κατασκευές που θα αλλοιώσουν για πάντα το τοπίο και το οικοσύστημα.

Ένα δίκτυο από μονοπάτια, χημικές τουαλέτες, αναψυκτήριο σχεδιάζεται να περιζώσει τη λίμνη. Επισήμως, το έργο μιλά για «αξιοποίηση» με «παραδοσιακές» πέτρινες κατασκευές. Η ουσία όμως είναι ότι πρόκειται για παρέμβαση εντελώς αταίριαστη με τη φυσιογνωμία της λίμνης. Ένα τείχος από τσιμεντένιες βάσεις και πέτρες θα αλλοιώσει εντελώς το περιβάλλον.

Η λίμνη του Τσιβλού χρειαζόταν μόνο μερικές χιλιάδες ευρώ για να βελτιωθούν τα ξύλινα παγκάκια και τραπέζια που χρησιμοποιούν οι επισκέπτες γύρω της. Δυστυχώς, αυτά τα απλά έργα δεν συγκινούν εκείνους που επιθυμούν απορροφήσεις κοινοτικών κονδυλίων, οι οποίοι παρακάμπτουν ακόμη και την άρνηση του Φορέα Διαχείρισης του Εθνικού Πάρκου.

Ελπίσουμε ότι τελικά οι αντιδράσεις των φορέων θα εισακουστούν, το έργο δεν θα προχωρήσει και τα εκατοστά γενέθλια της λίμνης δεν θα είναι τα τελευταία της με φυσική ομορφιά.

Κώστας Παπακωνσταντίνου, Περιφερειακός Σύμβουλος




[1] Λεπτομέρειες για την καταστροφή της Συλίβαινας και τη δημιουργία του Τσιβλού βρίσκονται στην ειδική έκδοση του ΚΠΕ Ακράτας «Ο Υγροβιότοπος της λίμνης Τσιβλού» (κεφ. 3 και παράτημα ΙΙ):


Νερό: οικολογική διαχείριση ή ιδιωτικοποίηση;


Οικολογική Δυτική Ελλάδα
Πάτρα 20 Μαρτίου 2013

Νερό: οικολογική διαχείριση ή ιδιωτικοποίηση; Διαλέξτε!

Αν αποτρέπαμε τη ρύπανση, αν μειώναμε τις απώλειες στο δίκτυο και τη σπατάλη σε πόλεις και χωράφια, δεν θα τα είχαμε ανάγκη δαπανηρά έργα ύδρευσης (σαν αυτό του Ερυμάνθου στην Ηλεία) που αποτελούν προσφορά «με το κλειδί στο χέρι» στην ιδιωτικοποίηση.

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα νερού στις 22 Μαρτίου και τις εξελίξεις σχετικά με το Σύνδεσμο για τη Διαχείριση των νερών του Ερυμάνθου στην Ηλεία, ο Περιφερειακός Σύμβουλος της ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ Κώστας Παπακωνσταντίνου έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«O δρόμος προς την ιδιωτικοποίηση ανοίγει με ωραία έργα.

Πριν δύο χρόνια είχαμε εκφράσει την αντίθεσή μας στο Διαβαθμιδικό Σύνδεσμο των Δήμων της Ηλείας για τη διαχείριση των νερών του Ερυμάνθου ποταμού. Το δαπανηρό έργο φαινόταν ότι περισσότερο θα εξυπηρετούσε όσους μελλοντικά θα θέλανε να «βάλουν στο χέρι» τα νερά της Ηλείας, παρά την κοινωνία. Τέτοια έργα είναι εξ αρχής ασύμβατα με τις δυνατότητες της αυτοδιοίκησης να τα διαχειριστεί και της κοινωνίας να τα ελέγξει – άρα αποτελούν εξ ορισμού στόχο για ιδιωτικοποίηση.

Όπως ακριβώς συμβαίνει με τη διαδικασία ξεπουλήματος των δύο μεγάλων εταιριών ύδρευσης της χώρας αυτή τη στιγμή, τα συμφέροντα εκμεταλλεύονται την ύπαρξη μεγάλων και δύσκολων στη διαχείριση δομών. Αν συνυπολογίσουμε την πρόβλεψη στο καταστατικό του Συνδέσμου ότι αντικείμενό του θα είναι όχι μόνο το συγκεκριμένο έργο υδροδότησης αλλά και «… η γενικότερη διαχείριση των υδάτινων πόρων της ευρύτερης περιοχής», τότε έχουμε ένα πολύ ελκυστικό «πακέτο» για κάθε επενδυτή. Το πότε θα γίνει αυτό, εξαρτάται...

Αυτά τα μεγάλα έργα υδροδότησης δεν είναι «περιβαλλοντικά». Οικολογική και κοινωνική διαχείριση νερού σημαίνει αντιμετώπιση των τεράστιων απωλειών από τα δίκτυα ύδρευσης και άρδευσης, οικονομία στην κατανάλωση, υιοθέτηση λιγότερο υδροβόρων μεθόδων ποτίσματος. Αν στοχεύαμε σε αυτή την κατεύθυνση, όπως και στην προστασία των υπογείων και επιφανειακών υδάτων από τη ρύπανση, δεν θα είχαμε ανάγκη να αναζητούμε νερό στα τελευταία απείραχτα ποτάμια.

Αξίζει, τέλος, να τονίσουμε ότι ακόμη και όσοι δεν απορρίπτουν τις ιδιωτικοποιήσεις, παραδέχονται ότι το νερό αποτελεί αγαθό του οποίου η ιδιωτική εκμετάλλευση, έχει διεθνώς επανηλλειμένα αποτύχει και δεν συμφέρει την κοινωνία».